چقدر دردناک است وقتی روحت را حس میکنی که مثل بالهای یک پروانه که در اثر تماس با دست نهایت شکنندگی و تردی اش رو میتوانی ببینی ترد و شکننده شود و به دست کسانی بیفتد که با نادانی و قساوت تمام اینقدر بر روی این بالها دست میسایند تا تمامش پودر شود و پروانه جان بدهدیا بدتر از آن قدرت پروازش را.شاید وقتی پودر و نابود میشود با آب چشمی قاطی میشودکه نامش((گریه))است . چه کسی میداند؟ شاید علت شوری اشک هم همین باشد فکرش رابکنی بد هم نیست محلول شوری که محصول مشترک دو دنیاست :ماده و روح .یابه تعبیر دیگرمحل تلاقی ذرات نابود شده ی روح با یک ماده که به آن صورتی ظاهری و مادی بدهد یعنی((سرشک)).باز جای شکرش باقی است که اینجا این روح شکسته میتواند نمود بیرونی پیدا کند وگرنه.......پروانه بالهایش را از دست میدهد و در پی اش قدرت پرواز را و من با مصائب این زندگی لعنتی ناخواسته وبیهوده پیچ و تاب میخورم و بالهایم را از دست میدهم و در پی اش قدرت پروازم را!
راجع به این پست نظری ندارم...
داشتم فکر میکردم اسم آنیتا چرا برام آشناست...
الان یادم اومد.
موقعی عاشق یک خواننده ی جاز بودم بنام آنیتا ا ُدِی و از صداش خیلی خیلی خوشم میومد، الان هم علاقه ی زیادی دارم به جاز ولی کمتر گوش میدم، سنتی بیشتر دمه دستمه و علاقه ی زیادی هم بهش دارم این میشه که سنتی گوش میدم یا راک و چندتایی هم از متالیکا...